Narrator w powieści to długoletni pacjent zakładów psychiatrycznych, który równocześnie jest wybitnym znawcą i miłośnikiem malarstwa. Nie daje mu spokoju fakt, że głównym miernikiem dzieła sztuki jest jego wycena finansowa, a pomija się piękno i wartość wyższej, artystycznej rangi.

Toteż w buncie i sprzeciwie wobec takiego rozumienia rzeczy, w krytyce wobec hipokryzji i przeciętności większej części społeczeństwa, a równocześnie z miłości do malarstwa jako dziedziny sztuki, wyszukuje w muzeach świata arcydzieła malarskie i niszczy je oblewając stężonym kwasem siarkowym. Jego obsesja sprawia, że nieustannie wraca do zakładu psychiatrycznego.
Ta powieść to nieustanny, wewnętrzny monolog chorego, ale wysoce inteligentnego, obeznanego ze sztuką człowieka. Spotyka się więc czytelnik z analizą wielu dzieł malarskich z najwyższej półki, refleksją na temat sztuki i jej odbioru społecznego, a także roli w życiu człowieka. Książka jest też popisem wyrafinowania językowego autora, nie czyta się jej łatwo, warto jednak przezwyciężyć początkowe trudności i ponieść się treści i stylowi.

Jacek Dehnel, Krivoklat. Wyd. Znak. Kraków 2016.

Barbara Solarska