Opublikowany przeze mnie w 2015 roku na łamach „Głosu Pszczyńskiego” cykl sześciu artykułów poświęconych rodzinie Finków z Pszczyny nie wyczerpał tematu, a wielu jej członków zostało tam jedynie wspomnianych. Jedną z takich osób był Walter Fink, którego losy związane są z tragedią niemal 1 200 żydowskich uciekinierów z Europy, którzy w latach 1939-1942 próbowali przedostać się do Palestyny w ramach akcji znanej dzisiaj jako „transport Kladovo”.

30 grudnia 1939 roku trzy łodzie wypełnione po brzegi żydowskimi uchodźcami próbującymi przedostać się do Palestyny zostają zatrzymane we wsi Prahovo, tuż przed dotarciem do Żelaznej Bramy na granicy z Rumunią. Na polecenie władz jugosłowiańskich zostają skierowane do najbliższego portu rzecznego w miejscowości Kladovo, gdzie mają przeczekać całą zimę.
Warunki na statkach były katastrofalne. Panowała ciasnota, ludzie spali skuleni na ławkach i podłodze, brakowało podstawowych środków higienicznych. Na pomoc nieszczęśnikom przyszedł Sime Spitzer, sekretarz generalny Federacji Gmin Żydowskich w Królestwie Jugosławii, który dzięki uzyskiwanym funduszom z Jointu starał się zapewnić im choć odrobinę lepsze warunki życia.
W połowie stycznia dostarczono m.in. dodatkową barkę o nazwie „Penelopa”, piece opalane koksem, około 280 łóżek, a także z czasem wydano zgodę na spacery po wąskiej linii brzegowej, jednak pod ścisłą kontrolą żandarmów. Wiedząc, że pobyt w Jugosławii zostanie przedłużony, uchodźcy zaczęli tworzyć swego rodzaju instytucje społeczne i edukacyjne. Na pokładzie mieli m.in. warsztat naprawy obuwia i odzieży, wydawano własne gazety oraz prowadzono kursy języka hebrajskiego i angielskiego.