Dom przedpogrzebowy na cmentarzu żydowskim w Pszczynie to obecnie jedyny zachowany tego typu obiekt na ziemi pszczyńskiej, a także jedyna hala pogrzebowa, jaka kiedykolwiek powstała na pszczyńskich nekropoliach.

Dom przedpogrzebowy, w źródłach niemieckojęzycznych nazywany Friedhofshalle lub Leichenhalle, oddano do użytku w drugiej połowie sierpnia 1888 roku. Jego jednoprzestrzenne, skromnie udekorowane wnętrze służyło jako miejsce przygotowania zmarłych przed pochówkiem, a także jako sala ceremonialna. Wraz ze wzniesieniem obiektu nie zaplanowano w nim przestrzeni stricte gospodarczej, a także garażu na karawan, który przechowywano w nieistniejących już zabudowaniach na tyłach posesji przy Langestrasse 24 (dzisiaj ul. Warowna 11).
Brak odpowiedniego zaplecza gospodarczego na terenie nekropolii widocznie musiał być na tyle uciążliwy, że po kilku latach podjęto działania zmierzające do jego budowy. Z 28 marca 1894 roku pochodzi podpisany przez Heinricha Timendorfera, Meyera Schaala i Louisa Rotha, członków Zarządu Gminy Synagogalnej w Pszczynie, i skierowany do pszczyńskiego Magistratu wniosek o pozwolenie na budowę krytej papą wozowni z przeznaczeniem jej na magazyn cmentarnych utensyliów.
Do wniosku załączony został projekt z planem sytuacyjnym, przygotowany 8 marca 1894 roku przez pszczyńskiego mistrza ciesielskiego Johanna Kindlera. Dowiadujemy się z niego, że parterowy obiekt, nakryty dachem pulpitowym, zaplanowano dobudować do domu przedpogrzebowego od strony północnej. Wejście przez prostokątne drzwi umieszczono od strony wschodniej. Szerokie na trzy metry wnętrze miały doświetlić dwa niewielkie prostokątne okna, zlokalizowane symetrycznie na dwóch polach ściany północnej, które wyznaczyły przyścienne ryzality imitujące filary. Za ścianę zachodnią miał służyć mur ogrodzenia.

Sławomir Pastuszka